Disleksi olan öğrencileri desteklemenin 5 yolu

ɫèAV Languages
Bir Öğretmen, bir sınıftaki bir masada bir çocukla oturup onlara yazmalarında yardımcı oldu,

Çocuklar İngilizce derslere her zamankinden daha genç başlıyor gibi görünüyor, çoğu zaman okuma yazma bile bilmiyorlar. Bu, disleksi gibi öğrenme farklılıklarının henüz kendini göstermemiş olabileceği anlamına gelir.

Belirli öğrenme ihtiyaçlarını teşhis etmek bir dil öğretmeninin rolü olmasa da, genç öğrenci öğrencilerimizin ilerlemesini izlemek bizim için önemlidir. Bir öğrencinin disleksi belirtileri (veya başka bir öğrenme farklılığı) gösterebileceğini düşünürsek, ebeveynleri erkenden doğru yere yönlendirirken kendimizi rahat hissetmeliyiz. Bu, öğrenme sürecinde büyük bir fark yaratabilir.

Disleksinin birçok türü vardır ve öğrencileri çeşitli şekillerde etkiler. Bununla birlikte, bazı aşağıdakileri içerebilir:

  • Okumada zorluk çekmek (özellikle yüksek sesle)
  • hecelemeyle mücadele
  • şeylerin sırasını hatırlama sorunları
  • Talimatları takip etmekte zorlanmak
  • Yaramazlık yapmak veya sınıfı bozmak
  • çok sessiz veya utangaç olmak (özellikle okuma veya yazma etkinlikleri yaparken)
  • sınıfta uykuya dalmak.

Disleksi bir öğrenme güçlüğü değildir; Bu bir öğrenme farkıdır.

Magic Johnson, Richard Branson ve Tom Cruise'un ortak noktası nedir? Hepsinde disleksi var. Dolayısıyla disleksi olan öğrenciler kesinlikle daha az yetenekli değildir; Aslında, genellikle uzamsal düşünme ve yaratıcılıkta üstündürler. Aradaki fark, beyinlerinin farklı çalışmasıdır, bu nedenle görsel işlemeyi ve çalışma belleğini kullanmayı zor bulurlar. Örneğin, söylenenleri hatırlamakta zorlanabilirler ve sesleri harflere bağlamaya çalışırken zorluklarla karşılaşabilirler.

En yaygın sorunlar okuma, heceleme ve yazma ile ilgilidir, ancak disleksi konsantrasyon süresini ve planlama becerilerini de etkileyebilir. Ve tüm bu zorlukların öğrencilerin benlik saygısı üzerinde ciddi bir etkisi vardır.

Disleksi olan genç öğrenciler için etkili öğrenme fırsatları sağlamak, öğretmenlerin disleksiyi nasıl gördüklerini yeniden çerçevelemelerini gerektirebilir. Bunu bir yeteneksizlik olarak görmekten kaçının, daha ziyade bir nöroçeşitlilik biçimi olarak görün: beyin farklı şekillerde çalışır ve öğrenir.

Öğrenme için koşulların yaratılması

Çoğu olmasa da birçok genç öğrenci öğretmen, sınıf bağlamında disleksisi olan öğrencilerle etkili bir şekilde başa çıkmak için uygun şekilde eğitilmediklerini düşünmektedir.

İdeal bir dünyada, tüm EAL ve ana akım öğretmenleri, sınıftaki nöroçeşitlilikle daha iyi başa çıkmak için derinlemesine eğitim alacaklardır. Ancak şimdilik, disleksi olsun ya da olmasın tüm öğrencilerin ilerleyebileceği daha elverişli bir öğrenme ortamı yaratmaya yardımcı olan bazı değişiklikleri inceleyelim.

1. Onları tanımak

ü öğrencilerin bir sonraki seviyeye geçmesini istiyorsak, onları tanımamız gerekir. Ancak o zaman bulundukları yerden başlayan öğrenme fırsatları sağlayabiliriz. Güçlü yönlerini, zayıf yönlerini ve ilgi alanlarını ve öğrenme profillerini tanıyın; Nerede çalışmayı seviyorlar, kiminle iyi çalışıyorlar ve ne tür görevler onları tam olarak meşgul ediyor? Bunlar, farklılaştırılmış öğretimin başlangıç ilkeleridir ve tüm öğrenciler, onları adlarının ötesinde tanımak için zaman ayırmanızdan faydalanacaktır.

En iyi ipucu:

Gözlemler, öğrencilerin seviyeleri ve öğrenme tercihleri hakkında fikir edinmek için son derece yararlı bir araçtır. En sevdiğim aktivite, genç öğrencilerin kişisel bir profil oluşturmasını ğı.

Bu, ana dillerinde - evde ebeveynlerle - veya sınıfta paylaşılan bir yazma etkinliği olarak yapılabilir. Kök cümleleri sağlarsınız ve öğrenciler bunları çizimler veya kelimelerle tamamlar. Profilleri duvara asabilir ve 'farklılıklar ve benzerlikler' hakkında konuşmaya başlamak için kullanabilirsiniz. Alternatif olarak, öğrettiğiniz seviyeye ve yaşa bağlı olarak, bir öğrencinin arkadaşını profiline göre sınıfa sunmasını sağlayabilirsiniz.

2. Sınıfta işbirlikçi bir kültür yaratmak

Öğrencilerin sınıfta birbirlerine yardım etmelerini istiyorsak, bir 'yardım eli' kültürü oluşturmamız gerekir. Sınıfınızda, siz ve öğrenciler arasında ve aynı zamanda öğrenciler arasında iyi ilişkiler geliştirmeye odaklanmak, işbirlikçi bir kültür için hayati önem taşır. Fikirleri paylaşarak anlayış oluşturmaya odaklanan etkinlikler kullanın. İşbirlikçi öğrenme etkinliklerini entegre etmek, destekleyici ilişkiler kurmaya yardımcı olacak ve mücadele eden öğrencilerin sınıfta kendilerini daha güvende hissetmelerini sağlayacaktır. Bir görevi bağımsız olarak tamamlamadan önce başkalarıyla konuşabileceklerini ve onlardan yardım isteyebileceklerini bilirler. Bu, yalnızca disleksi olan öğrencilere değil, tüm öğrencilere fayda sağlayacaktır.

En iyi ipucu:

Düşün-eşleştir-paylaş iyi bilinen bir işbirlikçi etkinliktir ve HuSuPuWu şeklinde bazı hareketleri de içerecek şekilde kolayca uyarlanabilir!

Bu aktivite, öğrencilerin fikirlerini paylaşmalarına yardımcı olacak ve farklı düşünme zamanlarına izin verecektir. Küçük öğrencilerinize cevap vermelerini istediğiniz bir soru sorun, onlara düşünme zamanı verin ve konuşmaya hazır olduklarında ellerini kaldırmalarını söyleyin (Hu).

Etrafa bakmalarını, ellerini havaya kaldırarak başka birini bulmalarını ve ayağa kalkmalarını (Su) ve eşleşmelerini (Pu) teşvik edin.

Evlerine dönmeden ve fikirlerini yazmadan önce birlikte fikirlerini paylaşırlar (Wu).

Bu, özellikle işlemek için daha fazla zamana ihtiyaç duyan, hareket etmeyi seven ve onay veya destek almak isteyen öğrenciler için faydalı olacaktır.

3. Çok duyusal görevler ve aktiviteler sağlamak

Çok duyusal etkinlikler sağlamak, çoğu genç öğrenci sınıfında zaten yaygın bir uygulamadır. Öğrencilerin zayıf alanlarını güçlendirirken daha güçlü duyularını kullanarak bilgiyi işlemelerine olanak tanır.

Çoklu duyusal öğretim (MST), tüm beyinlerin benzersiz, farklı şekillerde öğrendiğini kabul eder ve disleksik öğrencilerle ana dillerinde çalışırken kullanılan iyi bilinen bir yöntemdir. Bu nedenle, yalnızca hikayeyi anlatmak yerine, olayları gösteren resimler bulun, öğrencilerin izlemesi için bir hikaye yolu çizin veya hikayeyi görselleştirmelerini sağlayın.

Bunu yapmak, Kormos'un (2017) dediği gibi 'hafıza yollarını' artırır ve bilginin beyne mesajı güçlendiren görsel ve işitsel farklı yollardan ulaşmasını sağlar.

En iyi ipucu:

Yeni kelimeler öğrenirken, söylediğinizde alkışlayarak hecelere ayırın. Sonra kelimeyi gösterin ve görsel olarak ayırın (örneğin fri-end) ve kelimeyi oyun hamuruyla veya söyledikleri gibi tıraş köpüğüyle yapmalarını sağlayın. Yazarken söylemeye devam etmelerini sağlayın ve sonra kontrol edin.

4. Açık, yönetilebilir talimatlar ayarlama

Disleksi genellikle çalışma belleğini etkilediğinden, talimatları takip etmek genç öğrenciler için olduğundan daha zor olabilir. Talimatları yönetilebilir, ulaşılabilir adımlara bölerek işlem yükünü azaltmamız gerekiyor.

Sadece az miktarda bilgiye odaklanmak, disleksi olan öğrencileri daha iyi sağlar (Kormos ve Smith, 2012) ve dürüst olmak gerekirse, tüm genç öğrenciler - ve sınıf yönetimimiz - bundan faydalanabilir.

Ayrıca, 'söylemeniz' gerekip gerekmediğini kontrol edin veya talimatları 'gösterebilir' misiniz? Talimatları, örneğin talimatları görselleştirmek için beyaz tahtayı kullandığınız ve sözlü girdinizi desteklemek için jestleri ve beden dilini kullandığınız çok duyusal bir şekilde sunmak, anlamayı kolaylaştıracaktır.

En iyi ipucu:

Öğrenciler , konuşma anlam oluşturmada ayrılmaz bir rol oynadığından, bir şeyleri konuşmaktan yararlanır. Öyleyse neden öğrencilerin dirsek arkadaşlarına dönmelerini ve yapmaları gerekenleri kendi sözleriyle tekrarlamalarını sağlamıyorsunuz? Bir başka etkili yol da, ihtiyaç duydukları kadar dinleyebilmeleri için talimatları kaydetmektir.

5. Malzemelerinizi uyarlama

Disleksi olan öğrencilerin benzersiz beyinleri için neyin en iyi olduğunun farkında olmak, öğrenmeyi daha erişilebilir hale getirmek için mevcut materyalleri değiştirmemize olanak tanır. Kopyaladığınız kağıdın rengini veya slaytlarınızın arka plan rengini düşünün. Disleksi olan Öğrenciler , kelime bulanıklığını azalttığı için renkli arka planlarla daha iyi başa çıkıyor. Çalışma kitaplarına yeni kelimeler yazmayı öğrenirken, harflerin gövdesinin yazılması gereken orta satırlar arasındaki alanı vurgulamak için bir vurgulayıcı kullanın.

En iyi ipucu:

Günümüzde, birçok genç öğrenci ders kitabında sesli kaynaklar mevcuttur, ancak her zaman okuyucular veya hikayeler için değildir. Seçilen okuma metninin kaydedilmesini sağlamak için yardımcı teknolojiyi kullanın. Zorlanan okuyucular, metni tek başlarına okurken sesi dinleyebilirler. Bu şekilde, dilin ritminin yanı sıra harf ses korelasyonu üzerinde çalışırken bağımsız olarak okuduklarını hissedeceklerdir.

İngilizce dil sınıfı, özel öğrenme ihtiyaçları olan öğrenciler için stresli olabilir. Şimdi, öğrencileri 'düzeltmemize' gerek yok ve yapamayız, ancak ortamı 'düzeltmeye' çalışmalı ve herkes için etkinleştirici, kapsayıcı bir öğrenme ortamı sağlamalıyız. Öğretimimizi değiştirerek, zorluklarla karşılaşan öğrencileri daha iyi etkinleştirebilir, öğrenimlerinde desteklendiklerini hissetmelerini sağlayabilir ve sınıfımızda çiçek açmalarına izin verebiliriz.

ɫèAV'dan daha fazla blog

  • A classroom scene with a teacher and diverse students engaged in learning, using laptops on desks, in a brightly lit room.

    Is game-based learning technology a waste of time?

    By
    Okuma zamanı: 4 minutes

    We feel that game-based learning (GBL) is a waste of time… if not properly understood. Even then, one could argue that "wasting time" is a vital part of learning and perhaps we need to stop insisting that every second counts.

    Game-based learning vs. Gamification: Understanding the difference

    Let’s begin by first addressing the term "game-based learning" and how it compares to its doppelgänger, gamification. Gamification is the application of game mechanics and dynamics to non-game contexts to solve problems, engage users and promote desired behaviours. For example, rewarding acheivements with points, awards or badges for achievement, levelling up, using avatars, quests and collaboration are all gamification features, which elevate games above the mundane activities of normal life.

    The principles of gamification have been applied to the retail and services sectors for years: think of airlines' frequent flyers programs, pubs and bars running "happy hours" promotions, WeightWatchers' points-counting, Foursquare's badges for visiting new places. There are hundreds of examples of where game dynamics have been introduced into non-game contexts to influence behaviour and bring about a desired result.

    Game-based learning in action: More than just play

    Gamification does not refer to the straightforward use of games (whether digital or otherwise) as part of a teaching or learning interaction. A teacher using the board game Monopoly in the classroom to demonstrate the idea of rent is not gamifying the learning environment; they are involving learners in game-based learning. GBL refers to the use of games as tools: as devices for opening discussion, presenting concepts or promoting learner engagement within clearly defined learning objectives, in other words, learning through playing games. Gamification is the appropriation of those principles, mechanics and dynamics that make games work in order to promote engagement or engender a desired outcome.

    Teachers have long introduced games into the learning environment – such as Kim’s Game, Pelmanism and Guess Who? – and the uptake of GBL with digital games is particularly well demonstrated by the work being done by the Institute of Play, and the growing popularity of the likes of Minecraft and SimCity in schools. In terms of our immediate ELT context, pretty much any video game can be repurposed for language learning, in the same way a text, song or website can be. Take, for example, the indie game . Although there is no actual spoken language in the game, the platform puzzle format lends itself perfectly to practising language around predictions or conditionals ("If I pull that lever, the door will open"), recounting events ("I was chased by a giant spider!"), strategising and so on. In this post, we will be referring to existing digital games that have been appropriated into a learning context, as opposed to games that have been designed with a specific educational use in mind.

    Sharma and Barrett’s definition of blended learning provides a useful context for approaching the use of digital games in such modalities, notably the combination of “a face-to-face classroom component with an appropriate use of technology”. We’re making no assumptions about whether the games are being accessed in the classroom, on mobile or online at home. The blend isn’t defined by where a learner is, but by how their use of technology supports and enhances their contact with the teacher.

    The notion of appropriateness in Sharma and Barrett’s definition is critical as, in the case of a GBL project, it assumes a teacher has a familiarity with both the tech and content accessibility of a selected game. Acquiring that level of familiarity with a game requires a certain amount of time engaging with it to determine its fit for the needs of the learners, an activity which might easily be considered off task when compared to the other demands being made on an educator’s schedule.

    How GBL fuels engagement and deeper learning

    The benefits of GBL with digital games are potentially quite profound, however. First, studies indicate that playing video games in general can stimulate the generation of neurons and enhance connectivity between the regions of the brain responsible for memory formation, spatial orientation and strategic thinking. The right pairing of game and learning objectives could be argued to promote situated cognition, a theory that knowledge is constructed through – and inseparable from – social interactions and the context in which they take place. A learner immersed in SimCity stands a much greater chance of understanding the principles of taxation and the provision of public services through playing the role of a mayor, for example, than a learner being walked through the annual budget. As Lim et al. state: “games are effective because learning takes place within a meaningful context where what must be learned is directly related to the environment in which learning and demonstration take place”.

    Early-stage research on mirror neurons is adding a new aspect to the discussion around the immediacy of playing games. In short, mirror neurons suggest that when we observe someone performing an action, there is a brief moment in which our brain cells fire as if we are carrying out that action ourselves. The boundary between observer (player) and observed (in-game character) becomes blurred for a split second. A lot can happen in that split second.

    In addition to the benefits of an immersive, neuron-stroking experience, games demonstrably promote learner engagement by introducing the F-bomb into the mix (fun). They also have the capacity to provide an unrivalled social experience, as in the case of MMORPGs (massively multiplayer online role-playing games). As an example, consider how a leading MMORPG game, World of Warcraft, is applied in learning environments.

    Addressing concerns and embracing change

    However, there are often deep-seated cultural aversions to the use of games in an educational context that GBL initiatives are required to overcome. Critics have said that digital games are anti-social, that they rot your attention span, that they are not legitimate, validated learning resources. Although there is not yet a body of research that can empirically confirm or debunk the effectiveness of games used for learning, surely watching a learner plan, execute and evaluate a project in Minecraft with classmates suggests that those objections are based on dated assumptions. The language learning space in particular is still very much attached to a coursebook paradigm that is predicated on levels and a clearly defined syllabus. Perhaps GBL is too much at odds with an established business model that is the bedrock of too many large education organisations.

    So is GBL a waste of time? We’d argue that it is when its potential is not properly recognised and it is treated as light relief. Games are dynamic, engaging resources capable of delivering experiences and drawing connections that can really ignite a student’s learning experience. Furthermore, they bring a playful and unpredictable aspect to the learning process.

  • Four young adults are sitting together outdoors, engaged in conversation with books and a smartphone, near a modern building.

    10 top study tips for neurodivergent learners

    By
    Okuma zamanı: 5 minutes

    Every student deserves a chance to succeed. Neurodivergent students – those with ADHD, dyslexia, autism or other neurological differences – have special strengths and perspectives. But usual studying methods don’t always fit their needs. The good news is that with the right tools and strategies, neurodivergent learners can study better, feel less frustrated and reach their full potential.

    Here are a few tips to help neurodivergent learns optimize study sessions:

  • Two young women sat together studying and smiling while looking at a notepad

    Confidence beyond the classroom: Soft skills for the future

    By
    Okuma zamanı: 3 minutes

    What do we, as teachers, need to teach effectively in these times? Well, as a teacher – but also as an ESL learner–I’ve always believed that English is not something to be studied, it’s something to be lived: it's my mantra.

    Based on that idea, throughout my career, I’ve been seeking not only academic tools that support my teaching, but also resources that turn teaching into an experience, not just a class. That’s what I found when I first discovered the GSE, and what has drawn me so closely to ɫèAV – not just the textbooks, but the initiatives, research, projects, tools and more.

    Adapting to technological change

    Now, artificial intelligence was introduced into our lives not long ago, and it seems like it’s here to stay. Whether you’re a fan of it or not, we must accept that it’s part of our present – and our future. We need to learn how to use it wisely.Living the language means understanding that the world changes – and we must change with it. Technology is essential (and I love it), but there are things it simply cannot replace: creativity, communication and leadership. These are deeply human traits and, as teachers, we must not only teach them but also create environments where students connect with others and grow as people through language.

    Then, both students and teachers will be able to use their language, collaborative, leadership and empathethic skills in English-speaking environments – and these skills are crucial for thriving in the fast-paced world of technological progress.

    The power of soft skills and confidence

    There’s one experience that changed my mindset years ago – and it’s directly connected to the title of this text. The moment my English fluency truly improved was the moment I began to believe in myself. It was when I projected the version of myself I wanted to become. It was when I realized I wanted to speak to the world, and my confidence extended far beyond the classroom.

    Long story short, my perspective as a student shifted dramatically when I got my first job. That’s when I realized the value of understanding the world, being able to communicate effectively, and developing essential soft skills – skills I didn’t even realize I was learning at the time, but which have been crucial to my personal and professional growth. Today, I’m glad that education is starting to include these elements in the classroom.

    ɫèAV’s support for educators and students

    I’m excited about ɫèAV's latest research into GSE Soft Skills (report coming soon). The GSE provides a methodological framework and resources to enhance my teaching. It also offers answers to my long-standing questions, including tools to prepare my classes more effectively and support my colleagues in helping students master both language and professional skills.

    We must prepare our students for life beyond the classroom. By offering clear goals, role models, opportunities to practice and consistent feedback, ɫèAV helps us spend less time planning and more time engaging with our learners.

    The world is moving fast – and sometimes faster than we can keep up with. By integrating creativity, communication and leadership into our lessons, we give our students the skills that employers value most and that technology can’t replace. These are the same skills that, without a doubt, helped me reach my goals.

    In my case, I didn’t learn these soft skills at a very young age – but the sooner our students do, the better. The earlier they connect with their purpose, the deeper the impact.

    When I think about myself as a teacher, I always try to remember what it was like to be a student. These tools remind me of the things I learned in my younger years – and that I now want my students to experience too. Embracing these global changes and resources allows me to better reflect who I am – not only as a teacher, but as a person.